«توماس میکلون» پروفسور آمریکایی فلسفه الهیات و علم ادیان تطبیقی و استاد دانشگاه تورکو در فنلاند، در یادداشتی به بررسی وجود خبرهایی از حادثه کربلا در مزامیر حضرت داوود(ع) پرداخته است. متن این یادداشت در ادامه ارائه می‌شود:

در شماری از متون عبری به کلمه «حسین» اشاره و این کلمه در متون عبری بدین شکل نوشته شده است: «Hoosen»؛ در کتاب‌ مقدس یهودیان کلمه دیگری از این ریشه استفاده نشده است بنابراین این کلمه به طور کلی متفاوت است.

کلمه «علی» در کتاب مقدس عبری به عنوان جانشین پیامبر نشان داده می‌شود؛ این کلمه گاهی اوقات به شخص خاصی از جانب خدا اشاره می‌کند و برای اشاره به نماد کاهن به کار می‌رفته است. اشاره‌های بسیاری درباره نوه پیامبر(ص) یعنی امام حسین(ع) در این متون وجود دارد که معانی بسیار عمیقی دارد اما برای پژوهشگر یا کسی که در این مسئله تشکیک ایجاد می‌کند قانع کننده است. اما باید به نقص کامل شواهد لغوی برای نام‌های حسن و حسین (که هر دو از یک ریشه‌اند) در متون مقدس عبری اعتراف کرد.

به علاوه، موارد متعددی که درباره امام حسین(ع) سخن می‌گوید، پیش از اسلام از سوی مسیحیان در اشاره به نام «یسوع»(ع) (شخصیت اصلی مسیحیان یعنی حضرت مسیح) و از سوی یهودیان در اشاره به نام به «مشیح» (مسیح منتظر(ع)) بیان شده است.

از میان این افراد، به نام اشعیای مشهور که مسیحیان اغلب از او به عنوان پیامبری که به صلیب کشیده شده است برخورد می‌کنیم. اما به وضوح به نظر می‌رسد که این نام همسو با اتفاقاتی است که بر امام حسین(ع) رخ داده است.

متون دیگری نیز وجود دارد که غیرمسلمانان به ندرت به آنها توجه می‌کنند و مضمون آنها را می‌توان بر امام حسین(ع) تطیبق داد. از جمله مشهورترین این متون سفر ارمیا(۴۶: آیات ۶ و۱۰) است که در آن می‌خوانیم:

«فرد سریع نمی‌گریزد و قهرمان نجات نمی‌یابد!

در شمال، کنار رود فرات، تلو تلو خوردند و افتادند.

.... این روز، روز پروردگار متعال است،

روز انتقام از دشمنانش.

شمشیر می‌خورد و اشباع می‌شود

و با خون آنها سیراب می‌شود

زیرا متعلق به خداوند قادر است

قربانی‌ای در سرزمین شمالی

در کنار رود فرات.»

مفهوم ضمنی این آیات از دیدگاه دین اسلام اشاره به خبری است که خداوند در مورد حمله به امام حسین(ع) و یارانش در کربلا و در کنار رود فرات داده است.

اما چیزی که باید درباره آن فحص و جست‌وجو کرد ویژگی‌های ۱۲ گانه در کتاب مقدس است که همسو با ویژگی‌های ائمه اثنی عشر شیعیان (علیهم السلام) است و امام حسین(ع) در بطن این زنجیره است. در ادیان دیگر نیز به طور مشخص، ۱۲ اسقف حاکم که در سفر تکوین آمده است، همچنین ۱۲ فرزند حضرت اسماعیل(ع)، ۱۲ پسر حضرت یعقوب(ع)، ۱۲ قاضی در سفر قضات، ۱۲ پادشاه صالح یهود و ۱۲ فرستاده یسوع(ع).

بنابراین مجموعه‌ای از عدد ۱۲ در کتاب مقدس مانند کتاب مزامیر وجود دارد که شاخص‌ترین این مزامیر ۱۲ گانه با عنوان مزامیر آصف شناخته می‌شود.

این مزامیر بیانگر آن است که شخصیت هر یک از ائمه ۱۲ گانه منعکس شده است. در بخش ۷۴ مزامیر نیز به پیشگویی پیامبر درباره شهادت امام حسین(ع) اشاره شده است.

بخش ۷۴ یکی از بخش‌های آموزشی کتاب مقدس است و شامل نوعی حکمت است که حتی به عنوان قانون الهی محسوب می‌شود و می‌توان گفت نشانه‌های نبوت و حوادث آینده در آن آمده است. محتوای این کتاب به عنوان یک موضوع آموزشی بسیار عجیب است. زیرا شامل کلماتی است که خداوند را در هنگام ورود به موقعیت‌های سخت فرا می‌خواند.

در واقع فراخواندن خداوند بخاطر درد و رنجی است که قرائت کننده آن و کسی که به حوادث آینده می‌اندیشد، متحمل می‌شود. گویی که پیامبر اسلام(ص) از فاجعه کربلا متحمل درد و رنج می‌شوند و در آن مصیبت این کلمات را فریاد می‌زنند. ممکن است حضرت داوود (ع) خودش این قسمت از مزامیر را نوشته باشد. با وجود اینکه بسیاری از محققان عقیده دارند که به وسیله آصف نوشته شده است. 

آیات ۲ تا ۹ این بخش از مزامیر بیانگر حادثه کربلا و مقدس بودن محل شهادت امام حسین(ع) مانند مقدس بودن اورشلیم یا همان بیت‌المقدس است. در ادامه نیز به بالا بردن سرهای شهدای کربلا بر سر نیزه‌ها و تخریب خیمه امام حسین(ع) و یارانش اشاره ضمنی شده است.

آیه دهم نیز بیانگر رثاء بر امام حسین(ع) است که در آن واقعه، دیگر شخصیت بزرگی چون امام حسین(ع) مشاهده نمی‌شد.

مزامیر (در زبان عبری: תהילים تِهیلِم) به معنای زبور داوود و یکی از بخش‌های تنخ یهودی و عهد عتیق در کتاب مقدس است. مزامیر به صورت شعر بی‌وزن عبری نگاشته شده است. قسمت‌هایی از مزامیر به همراه برخی از متون دیگر نمازهای سه‌گانه یهودیان را تشکیل می‌دهند. در بخش‌هایی از آن بر اهمیت موسیقی برای ستایش پروردگار تأکید شده است. سرایش تعدادی زیادی از این اشعار به داوود، پادشاه بنی‌اسرائیل، منسوب است اما پژوهشگران این ادعا را رد می‌کنند. 

در کتاب مقدس عبری، این کتاب با عنوان ستایش‌ها خوانده می‌شود. کلمه «مزامیر» در عربی جمع مزمار به معنی سرود و ترانه است یعنی شعری که با موسیقی خوانده می‌شود. بر اساس روایت منابع کهن، کتاب مزامیر را هفت نویسنده به نگارش درآورده اند: داوود؛ پادشاه بنی اسرائیل، پسران قورح، آصف، سلیمان، موسی، هیمان و ایتان.

مزامیر در طول هزاران سال، سرودهای عبادتی یهودیان و مسیحیان (در کلیساها و کنیسه‌ها) بوده است.

کتاب مزامیر را نمی‌توان بر اساس موضوع تقسیم‌بندی کرد، اما اغلب آن را به پنج مجموعه یا کتاب به شرح زیر تقسیم می‌کنند. هر کتاب شامل موضوعات مختلف نظیر بیان رنج‌ها، درخواست کمک، اعلام توکل به خداوند و پیروزی در راه او، بخش‌هایی از تاریخ قوم بنی اسرائیل و حمد و ستایش خدا است. هر کتاب با جمله‌ای در ستایش خدا به پایان می‌رسد.

گزارش از فرشته صدیقی